Ik loop vanuit de achterdeur mijn tuin in. De lente is al duidelijk zichtbaar.
Doelloos en ook wat hulpeloos loop ik een paar keer het kleine paadje op en neer door mijn tuin.
Ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb dit nog nooit zo gevoeld.
Ik voel me intens verdrietig en ook intens blij en dankbaar
Mijn huilen gaat over in lachen en weer naar een verdrietig snikken diep vanuit mijn zijn.
De zon schijnt, ik hoor de vogels, het ruisen van de wind…
Ik sta daar heel wiebelig aanwezig te zijn en ben ook momenten diep in gedachten.
Ik heb dit nog nooit zo gevoeld.
Dit was in april 1995.
Mijn prachtige eerste kindje was 4 weken oud en mijn vader was midden in de nacht plotseling overleden. Hij was 65 jaar oud.
Dat gaf een rollercoaster van schrik, verdriet, ontreddering, afscheid met nog gierende hormonen in mijn lijf.
My perfect storm
Dat wist ik toen nog niet.
Nu wel.
Ik weet nu terugkijkend dat dat moment van ontreddering daar in de tuin de duidelijke aanzet is geweest van mijn persoonlijke groei, versterken van mijn veerkracht en mijn spirituele avontuur.
Ik ben wakker geschud door een diep moment van ontreddering en niet weten wat te doen.
Wat is de kracht en de bedoeling van onze levenscirkel, van ons geboren worden en sterven?
Het was de aanzet tot de zoektocht naar wie ben ik, wat kom ik hier doen en hoe kan ik mijn energie inzetten hier op aarde.
Nu al die jaren later ben ik zo dankbaar voor dat moment in die tuin.
Augustus 2017.
Ook nu zijn we een Dierbare verloren.
Wederom verdriet. Maar ook dankbaarheid over hoe we als familie gewaakt hebben en al die tijd aanwezig waren. Nu is iedereen op zijn eigen manier bezig om samen het afscheid vorm te geven.
Mijn kind is nu 22, hij maakt voor het eerst echt bewust afscheid nemen van een zo liefdevol warm iemand mee.
Dochterlief van 19 komt terug uit een ver land. Ze heeft de zorg over het ziek zijn en overlijden grotendeels alleen moeten dragen, terwijl wij steun hadden als familie bij elkaar. Als moeder raakt me dat diep én tegelijkertijd voel ik ook een diep vertrouwen in haar basiskracht.
Het is voor mij zo helder dat het nu gaat over het bewust aanwezig zijn met elkaar en alle liefde delen die we voelen. De liefde voor onze Dierbare die van ons heen is gegaan en de liefde voor elkaar in het delen van ons verlies en de dankbare herinneringen.
Een nieuwe perfect storm?
Ik voel dat ik in deze weken weer in andere diepe lagen geraakt ben.
Wederom is dit voor mij een duidelijk moment van wakker geschud zijn uit de dagelijkse patronen en beslommeringen.
Waar ben ik mee bezig?
Een nieuwe cyclus van stil staan bij hoe wil en ga ik mijn kostbare tijd hier in dit leven gebruiken en inzetten is nu weer opnieuw in gang gezet. Gelukkig heb ik veel meer levenservaring en vertrouwen dan in 1995. Ik weet meer van mezelf, vertrouw op mijn eigen-wijsheid en voel me verbonden met de mensen om me heen.
Self-Care
Deze fase vraagt ook om extra goed voor mezelf te zorgen. Ik voel dat zowel mijn lijf als geest moe zijn van alle indrukken, zorgen én mooie momenten.
Ik ga goed mijn agenda beheren, ruimte maken voor bewuste rust, steun zoeken wanneer ik dat nodig heb, steun geven aan mijn geliefden, mijn grenzen benoemen en tijd nemen voor een periode van nodige rouw.
Ik voel me verdrietig en dankbaar.
Dat maakt mijn denken leeg, mijn hart open en mijn buik krachtig voelbaar.
Als mijn verhaal je raakt of als je nu zelf zo’n situatie in je eigen leven mee maakt, voel je vrij om dat met me te delen.